Er is zoveel te vertellen sinds de laatste keer dat ik achter het toetsenbord kroop, dat ik simpelweg niet weet waar te beginnen. De achtste maand van 2019 is vandaag begonnen en de tijd vliegt. Helemaal met een peuter en een baby. Ik begin maar gewoon en probeer je in chronologische volgorde bij te praten. Chapeau, als je tot het einde blijft hangen 😉
Er moet mij wat van het hart. Sinds enige tijd beginnen er veel mensen over wanneer de tweede komt. Waarom wordt die vraag zo vaak gesteld? Ik vind het zo’n impertinente vraag. Het gaat je helemaal niks aan of Niels en ik een tweede kind willen. Daar zijn we ook nog helemaal niet over uit. Dat weten we zelf niet eens en daar willen we ook nog helemaal niet over nadenken. De wens voor een kind kwam ook ineens opzetten en gelukkig was die wens snel vervuld. Ik heb gewoon geen ‘picture perfect’ in mijn hoofd hoe ik het later allemaal wil. Nooit gehad ook.
2 november 2015 – een jaar geleden hield ik ’s avonds een positieve zwangerschapstest in mijn hand, maar heel zeker waren we op dat moment nog niet. We vonden het streepje te vaag, wisten wij veel dat een streep, hoe licht ook, gewoon hartstikke zwanger betekent. Vandaag een jaar later: 2 november 2016 zit mijn zwangerschapverlof erop en ga ik weer aan het werk.
Hoera! Ik kan niet geloven dat er 100 dagen voorbij zijn gegaan sinds Oliver is geboren. In dit blog wil ik je graag meenemen in hoe die 100 dagen zijn verlopen. Niet letterlijk dag bij dag, dat zou wel erg lang worden ;-), maar een globaal verhaal, zoals ik dat eigenlijk al weken wil typen, maar het niet uit mijn vingers komt. Ik wil tig dingen vertellen, mijn gedachtes kwijt. Waarschijnlijk wordt dit blog ook een hak-op-de-takverhaal, dus vergeef me. Ik heb gewoon nogal veel te vertellen.
Meestal vertel je een bevallingsverhaal niet verder dan aan de personen die op de kraamvisite komen. Er werd mij gevraagd of ik mijn verhaal ook ging delen op Jennifit.nl en ik dacht waarom niet? Tijdens het schrijven herbeleefde ik de hele bevalling weer. Benieuwd hoe ik mijn bevalling ervaren heb? Lees dan zeker verder!
Donderdag 23 juni om 20:51 uur is onze zoon Oliver Seppe geboren. Ik ben met 37 weken en 1 dag ingeleid vanwege zwangerschapscholestase. En het was veiliger voor de baby om geboren te worden dan bij mij in de buik te blijven. De bevalling ging redelijk voorspoedig en ik ben er zonder al te veel kleerscheuren van afgekomen ;-).
Wij zijn nu aan het verbouwen thuis, tenminste de bouwvakkers verbouwen. Ik doe niks, ik kijk alleen maar. En duim dat het snel voorbij is. We krijgen een tweede verdieping op ons huis. Het was voorheen een rommelzolder/grote vliering waar je met een vlisotrap bij kon, en waar ook de wasmachine stond. Dus het was vaak behelpen om de was te kunnen doen. En dat werd naarmate mijn zwangerschap vorderde steeds meer een opgave, om die mand boven mijn hoofd te tillen en de vlisotrap op te klimmen. Benieuwd hoe het nu gaat?
Wie mij volgt via Instagram of Facebook weet waarschijnlijk allang welk geslacht onze baby heeft, maar ik ben het helemaal vergeten om het ook op mijn blog te zetten. Op vrijdag 22 januari, bij ruim 15 weken, hadden wij een geslachtsbepalende echo bij Echowonder in Hoofddorp. Die dag gaat de boeken in als een van de gekste dagen uit mijn leven. Maar daarover later meer. Nieuwsgierig geworden?