Er is zoveel dat ik wil zeggen en de woorden buitelen over elkaar heen. Ik begin maar gewoon met typen en ik zie wel waar ik strand. De pandemie is nu bijna een jaar gaande. En sinds een paar maanden voel ik me anders, somber. Met vlagen echt niet vooruit te branden. De mentale en fysieke gevolgen van de pandemie hakken er in bij me. En bij zovelen. Want ik lees online zoveel herkenbare verhalen. De koek begint langzaam op te raken… Ik heb weinig begrip meer voor de maatregelen en de verkramping waarin we zitten als maatschappij. Ik houd me aan de maatregelen. No worries. Maar ik merk weerstand van binnen, en dat vind ik zelf ook niet tof.
Waarom doet iedereen alsof alles normaal is?
In de eerste lockdown heerste bij mij een echt schouder-eronder-gevoel. Hup, dit kunnen wij, dit doen wij even. Ik functioneerde op een goede dosis adrenaline. En ook angst. Zeker. Want wat was dat hele coronavirus nu precies? Toen de adrenalinerush ging liggen na de zomer en de besmettingen opliepen, begon ik het somberder in te zien. Wellicht dat de herfst en de donkere dagen daar een schepje boven op deden, dat zou goed kunnen. Ik merkte dat ik steeds apathischer werd. Er kwam met vlagen heel weinig uit mijn handen. Een beetje domweg voor me uit klikken en me niet goed kunnen focussen. Tientallen tabbladen open en maar klikken en niet vinden wat je zoekt. Ook al was er niemand thuis en had ik het rijk alleen. De focus kwam niet. Het grote deel van mijn leven bevond zich binnen deze vier muren en dat werd me echt te veel. De verleiding voor andere dingen, zoals het huishouden, is gewoon te aanwezig als je ALLE dagen thuis bent. Wasjes die gedraaid kunnen worden. De postbode die langskomt, je kind die niet naar BSO mag dus om 1400 uur moet worden opgehaald. Dat continue switchen tussen van alles is dodelijk vermoeiend. En het echt afsluiten van je werkdag zit er ook niet in, je loopt zo van je bureau naar het fornuis voor de avondroutine.
